Martin Kers

Voor mijn boek Stugge Paden had ik een uitgebreide mail gestuurd naar mijn allergrootste voorbeeld in de fotografie van het Nederlandse Landschap Martin Kers. Met 27 boeken achter zijn naam en de titel ‘Meester van het Landschap’ op zak, was hij de aangewezen persoon om mijn vragen over landschapsfotografie van het Nederlandse landschap te beantwoorden. Tussen kerst en oud en nieuw kreeg ik een telefoontje. ‘Ja hallo’, hoorde ik een zachte stem aan de andere kant van de lijn.. ‘Met Martin Kers, ik kan wel een keer met je afspreken in het voorjaar.’ Een afspraak met de meester! Superleuk. En afgelopen week was het zo ver. Met elf fotoboeken van zijn hand in mijn Lidl-boodschappentas en met een lijst aan voorbereide vragen troffen we elkaar in het midden van het land. Na een voorzichtige start, raakten we in een enthousiast gesprek dat uiteindelijk meer dan twee uur zou duren. De meester was erg kritisch over mijn fotoboeken (Drentsche Aa en Heidense Hoogten) en vond het idee van een fotoboek over oude wegen in Nederland ook geen goed idee. Maar tegelijkertijd zei hij dat hij een boek als het ‘Hollandboek’ nu in deze tijd ook nooit meer zou kunnen maken. Hij sprak over de tijdgeest en dat je die moet aanvoelen en over extreem zelfkriticisme. Hij vond de fotografen van tegenwoordig niet kritisch genoeg. Had ook geen namen van levende fotografen die hem raakten. Uiteindelijk signeerde hij al mijn elf fotoboeken en had ik het gevoel dat hij het ook een leuk gesprek vond. Ik ben in ieder geval weer een stapje verder geholpen in mijn denken over de fotografie. Zijn (en mijn eigen) ideeën over de Nederlandse landschapsfotografie komen in mijn boek ‘Stugge Paden’ terecht.