Vertwijfeld. Wat te doen.

De steengroeve was moordend heet en boze Turkse groeve arbeiders kwamen dreigend op ons af. Als in een film flitste mijn leven zich aan mijn geestesoog voorbij en ondertussen vroeg ik mij af of het vinden van een fossiele vis deze ellende wel waard was. Je moet je doelen hoog stellen, maar zó hoog? Met een verhoogde hartslag en onrustig hoofd flitste ik heen en weer op zoek naar vluchtwegen. Weg uit deze gele hel.

Hetzelfde gevoel bekruipt me af en toe bij mijn hele onderneming om professioneel kunstenaar te worden. Maar wat is dat dan ‘professioneel’. Heeft dat met de kwaliteit van je werk te maken of met inkomsten? vroeg iemand mij afgelopen week. Voor mij geldt dat beide. Professioneel werk maken en een inkomen verdienen.

Het huis van Keith

‘Kan Ich hilfen?’ vroeg een gebruinde Turkse groeve arbeider die sprekend op Keith Richards leek. We legden hem in ons beste Duits uit dat we autopech hadden en dat we naar een garage moesten zien te komen. Hij knikte en liep weg. Even later kwam hij terug in een bulldozer en een ketting. Deze bonden we aan onze auto en zo slingerden we de gele groeve uit. Waar hij ons heen bracht wisten we niet.

Om professioneel kunstenaar te worden moet je een goed plan hebben. Daar ben ik deze week een stuk dichterbij gekomen omdat Anketrien Schilhorn van Veen van TerSprake (Kernachtig in Klantgerichtheid) me via Facebook een coachingssessie aanbood. Zo maar! Fantastisch! De hele middag sparren over missie, visie, doelen en ambities, maar ook praten over hoe dan, en met wie. Aan het einde van de middag was ik zeven flapovers rijker en zat mijn hoofd vol met nieuwe wegen, ideeën, richtingen en mogelijkheden. Door steeds specifieker te worden en dingen op te schrijven werden de dingen ‘echter’. Veel enger ook, want nu moet het, maar tegelijkertijd zo fantastisch stimulerend! Ik voelde me haast al een beetje ondernemer :-)

Een landhuis aan de rand van de steengroeve

En zo stopten we voor een groot Duits landhuis met een dementerende bejaarde grootmoeder achter een hekje. Keith gebaarde ons hem te volgen en zo kwamen we bij dhr Opitsch. Een oudere heer met pet en blauwe overall. Hij bleek de eigenaar van de Langenaltheimer Haardt te zijn en zijn zoon was automonteur. Terwijl de zoon onze auto onder handen nam, liet Herr Opitsch ons zijn zolder zien. En wat we daar zagen ging ons verbeeldingsvermogen te boven. Een zolder vol fantastische fossielen. Van vissen, krabben, en insecten tot kleine dino’s en reptielen. Hij kocht ze van de groeve arbeiders en prepareerde ze. Ik had nog nooit zoiets bijzonders gezien. We bleven lang kijken, vragen en bewonderen totdat onze auto klaar was. Met een levenslange vrijbrief om in de Langeraltheimer Haardt naar fossielen te zoeken en een onwerkelijk gevoel voor wat ons was overkomen gingen we weg. We zwaaiden nog naar de dementerende scharrelende grootmoeder, Keith, de zoon en Herr Opitsch en beseften dat uit iets wat een onmogelijke situatie lijkt, iets prachtigs kan voortkomen. Een echte levensles.

En dat probeer ik me nu ook voor te houden in mijn zoektocht naar ‘Hoe word ik een professioneel kunstenaar?’ Uit onmogelijk lijkende en enge situaties kan iets moois voortkomen en er is maar één manier om daar achter te komen…

Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief voor meer verhalen en fotografie!