Je hebt taal nodig om het land te begrijpen, woorden om haar te beschrijven. De Inuit hebben ongeveer twintig woorden voor sneeuw. De vissers van de Zuiderzee kenden twintig soorten grond onder de kiel van hun botters en jollen. En de Hollanders, vooral de boeren, hadden meer dan twintig woorden voor licht: Zichtlicht; als je de overkant van de Zuiderzee goed kon zien: helder weer. Druppellicht; licht dat door boomblaadjes op de bosbodem valt. Mistlicht, nevellicht, maanlicht, fluisterlicht (licht van de maan door hoge sluierbewolking. Als het overdag zou zijn dan noemden de Drenten dat ‘slangenlicht’). Schaduwlicht: het hardste zonlicht dat er bestaat. Witlicht; het heldere licht voor onweersbuien. Smeerlicht: als de hemel egaal grijs is en er veel (mot)regen valt. regenlicht; licht dat regen voorspelt. En sterrenlicht, zoals je tegen de zon in kijkt en je honderden zonnetjes ziet glinsteren in het water van de Zuiderzee. Ik knijp mijn ogen er bijna voor dicht. Sterrenlicht; Licht van legenden.
Vasalis schreef ooit:
De bus rijdt als een kamer door de nacht de weg is recht, de dijk is eindeloos, links ligt de zee, getemd maar rusteloos, wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.
Je hebt taal nodig om het land te begrijpen, woorden om haar te beschrijven. En je hebt handen nodig om het te maken. Veel handen. Handen uit mouwen.
De huid van de dijk
De huid van de dijk
De huid van de dijk
De huid van de dijk
De huid van de dijk
Omdat ik met een crowdfundactie het geld bij elkaar had gekregen voor mijn boek ‘Heidense Hoogten’, iets wat me, door het ontoegankelijke karakter (grafheuvels in zwart-wit en niet eens scherp!), van te voren als bijna onmogelijke missie had geleken, trakteer ik mezelf op een wandeling. Een lange wandeling. Een wandeling over de Afsluitdijk. Dijk der Dijken. Symbool van het Nederlandse landschap. Symbool van de maakbaarheid van Nederland. Geen zorgen over links of rechts. Altijd uitzicht over water en iedere vijf minuten een ander grijsgekleurd of helder licht. Een ontspannen tripje. Ik heb de tijd.
Ik wil een ode aan de dijk maken. Drieluiken maken van de dijk en het uitzicht. Ieder half uur foto’s van het uitzicht. Foto’s van de plek waar ik ben. Een foto van het IJsselmeer links, een foto van de Waddenzee rechts, en een foto van de dijk recht voor me. De kaarsrechte lijn van de grote zeeënkliever. De blik naar het westen. Mijn statief zou elke keer dezelfde hoogte hebben. Alleen het formaat van de negatieven zou verschillen en daarmee de camera’s die ik wil gebruiken. 35mm voor het IJsselmeer en de Waddenzee, 120mm rolfilm voor de dijk der dijken zelf. Op die manier ontstaat een drieluik zoals de middeleeuwse triptieken. Een ode aan De Dijk, en daarmee aan alle Nederlanders die hem gebouwd hebben. Een ode aan Nederland.
Daarnaast wil ik een horizon van stappen maken. Een lijn van de huid van de dijk zelf. Een horizon van oppervlakken, van ondergronden waarover ik ga. Een aan elkaar geplakte reeks foto’s van mijn gang. Tweeëndertig kilometer, tweeëndertig foto’s
In 2002 begon mijn voettocht door Drenthe die mijn leven zou veranderen. Zonder tent en met een goed humeur liep ik van hunebed naar hunebed. Ik sliep waar ik me te ruste legde. In het bos, op de hei, onder hunebedden of bij aardige mensen die ik onderweg ontmoette. Het was een levensveranderende reis die me beeldend kunstenaar maakte. Ik maakte er een verslag van dat als fotoboek werd uitgegeven met als titel: Hunebedden.
Vandaag deel 1
‘Behalve die heuvels heeft men gevonden en kan men hier en daar nog zien, reusachtige blokken rood graniet, die op elkaar gestapeld zijn op een wijze die de bedoeling van een gedenksteen te kennen geeft, bij voorbeeld een altaar of een graftombe. Ze hebben echter geen enkel opschrift, en staan daar naakt en eenzaam als enorme donderstenen die midden in de woestijn zijn neergevallen.’ (Edmundo de Amicis 1873)
Het begon allemaal ver buiten de provinciegrenzen van Drenthe. Tijdens een speurtocht naar de versteende resten van de oervogel archaeopteryx in het Teylers museum in Haarlem, zag ik in een achterafzaaltje een ets van de schilder Waalko Jans Dingemans. Mijn opa heette ook Dingeman, maar dat was zijn voornaam en ik heb dat altijd erg bijzonder gevonden. De naam viel me dus op en toen pas de afbeelding. Een grote zwarte vlek waaruit een grillige eik omhoog stak. In de verte een klein vertikaal zwart vlekje, een schaapherder met een kudde witte vlekjes. ‘Hunebed bij Rolde’ stond er op het kaartje en ja het was een hunebed. Een prachtig dreigend hunebed waarbij je de zwaarte van het land en de leegte koud kon voelen. Een huivering van herkenning kroop langs mijn ruggengraat en het was alsof ik even in dat lege zwarte landschap stond. Nog nooit had ik zo’n sterke ervaring van herkenning gevoeld en nog nooit heb ik zo lang bij een ets in een zaaltje gezeten. Na twee uur kijken was mijn plan gevormd en kon ik gaan. De Duitse holle botjes van het Solnhofer vliegfossiel was ik op slag vergeten. Ik had een missie, het was een bijzonder plan.
Ik had al wel langer een zwak voor hunebedden. Het was altijd al aanwezig. Met een schetsboek in mijn rugzak en de hoop een groot kunstenaar te worden verzeilde ik steevast bij die kleine lapjes grond met haar stenen monumenten. Alsof er grote magneten in die stenen zaten. Steeds weer was ik verbaasd over de hoeveelheid kleur in die kleurloze steenmassa. Kleurloos en toch weer niet. Net als water, lucht of geluid. Dat zou ik nooit kunnen schilderen. Wat ik, toen ik begon met het tekenen van hunebedden niet wist, en nu wel, is waar die drukkende sfeer vandaan kwam. Ik las het in een oud geschrift van ene dominee Picardt uit 1660: ’t sijn al te samen begrafenissen van grouwsame, Barbarische en wrede Reusen, Huynen, Giganten, Kinderen Enakim, Enim, Nephilim, Rephaim, menschen van grouwelijcke Statuer, groote krachten, en beestelycke wreetheydt, die noch God, noch menschen gevreest hebben. (…) Bij deze oude Heijdensche Reusen-Begrafenissen en Steenhopen heeft het in oude tijden schrikkelyck gespoockt; en den Duivel heeft omtrent de selve (de hunebedden) Wonderlijck sijne personagie ghespeelt.’ Het is dus niet verwonderlijk dat de voetstappen van deze barbaren natrilden in mijn oren als ik op een rustig plekje de steenhopen probeerde te tekenen.
Een dominee Craandijk schreef over de hunebedden die hij tijdens zijn tochten in de 19e eeuw geregeld tegenkwam: ‘Te midden van de ongerepte natuur liggen hier en daar de overblijfselen van een menselijken arbeid, met het strenge landschap in volkomen overeenstemming, eenvoudig, kunsteloos, groots, geheimzinnig, als de grenzeloze vlakte zelve –reusachtig stenen, voor eeuwen en eeuwen opgestapeld boven het overschot van lang verdwenen geslachten. Bij de Drentse heide behoort het eenzame hunebed en bij het hunebed de heide. Bij het lezen van deze aanbevelingen raakte ik steeds meer overtuigd van de juistheid van mijn ongehoorde plan en raakte ik ook steeds meer vastberaden dit plan daadwerkelijk ten uitvoer te brengen.
Nog nagenietend van de aflevering Zomergasten met de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan, Is het volop komkommertijd bij Maarten Westmaas Fine Art Photography . Hoewel? Naast wat klussen in en om het huis en de gebruikelijke vakantie-activiteiten (zwemmen, pretpark, bbqen) sta ik toch regelmatig om 06.00 uur op om te werken aan mijn nieuwe winkel. ‘MAARTENWESTMAASGALERIE’. Een online winkel waar men mijn werk kan gaan kopen. Het is een hele klus, maar ik denk dat het gaat lukken. Een online en virtuele ruimte waar je door mijn werk kunt bladeren en het gevoel krijgt in een echte galerie te zijn. In mijn zoektocht op het internet naar andere online galerieën kwam ik er achter dat deze vooral gericht zijn op de fysieke galerie. Een webshop gekoppeld aan de fysieke winkel. En vaak ziet dat er niet uit. Aangezien ik geen ruimte heb voor een atelier of galerie aan huis (of elders), ben ik gedwongen om een winkel in de virtuele wereld te bouwen. En dan wil ik het ook wel meteen goed doen. Ik gebruik daarvoor mijnwebwinkel.nl en ben daar (los van de keuzemenu’s) heel tevreden over.
Om te ontspannen van het webwinkelierschap luister ik deze vakantie veel podcasts over ondernemen in de creatieve sector (Nigel Merik van Primefocuslab en Brainard Carey van Yourartmentor), neem ik af en toe een duik in het zwembad en lees ik boeken over het Nederlandse landschap en over kunstgeschiedenis. Een heel interessant boek dat ik op het moment lees is het boek Secret Knowledge: Rediscovering the Lost Techniques of the Old Masters. door David Hockney. Een boek waarin de beroemde schilder zijn theorie overtuigend uitlegt dat de meesters in de schilderkunst vanaf de 15e eeuw al optische instrumenten gebruiken om de werkelijkheid op een overtuigender manier op het doek te krijgen. Met vele voorbeelden maakt hij duidelijk dat schilders als Carravagio, Da Vinci, Frans Hals en ook Rembrandt lenzen gebruikten om hun meesterwerken te maken. Met name in portretten en stillevens. Als fotograaf vind ik dat een interessant gegeven en ik vraag me af of dat ook met de landschappen het geval was. En zo ben ik weer terug bij het Nederlandse landschap. En bij Zomergasten. Want ik ben al jaren op zoek naar de complete aflevering van Zomergasten met Adriaan Geuze. Presentator Wilfried de Jong interviewde deze Nederlandse landschapsarchitect en hij had zoveel zinnigs te zeggen over het Nederlandse landschap dat ik dit heel graag nog eens terug zou willen zien.
Je ziet in dit filmpje een fantastisch kunstwerk van Adriaan Geuze. Een collage van foto’s zoals David Hockney ze ook maakte en waarop mijn serie #dutchinstagramlandscapes ook weer op is gebaseerd.
JH Weissenbruch en Maarten Westmaas
#regen. Aquarel van Wouter Johannes van Troostwijk
#polder. Willem Roelofs, Koeien aan de waterkant bij het Gein, 1883, Dordrechts Museum, Dordrecht
David Hockney
David Hockney
Vroeger hadden we een videorecorder. Nu hebben we Netflix en Uitzending Gemist. Maar daar staat het Zomergastenprogramma niet op. Mijn vraag is of er mensen zijn die weten hoe ik de volledige uitzending van Zomergasten van zondag 16 augustus 2015 nog terug kan zien? Misschien Janine Abbring eens vragen?
Om te bekijken hoe mijn fotografie er in een echte galerie zou uitzien ben ik een tijdje bezig geweest in mijn Photoshop-doka. Want als ik mijn werk wil verkopen of expo’s wil maken in een museum dan wil ik graag weten hoe dat er uit komt te zien. Vandaar dat ik mijn project Heidense Hoogten heb laten exposeren in een virtuele galerie. En persoonlijk vind ik het er wel goed uitzien. Laat die musea maar komen!
De steengroeve was moordend heet en boze Turkse groeve arbeiders kwamen dreigend op ons af. Als in een film flitste mijn leven zich aan mijn geestesoog voorbij en ondertussen vroeg ik mij af of het vinden van een fossiele vis deze ellende wel waard was. Je moet je doelen hoog stellen, maar zó hoog? Met een verhoogde hartslag en onrustig hoofd flitste ik heen en weer op zoek naar vluchtwegen. Weg uit deze gele hel.
Hetzelfde gevoel bekruipt me af en toe bij mijn hele onderneming om professioneel kunstenaar te worden. Maar wat is dat dan ‘professioneel’. Heeft dat met de kwaliteit van je werk te maken of met inkomsten? vroeg iemand mij afgelopen week. Voor mij geldt dat beide. Professioneel werk maken en een inkomen verdienen.
‘Kan Ich hilfen?’ vroeg een gebruinde Turkse groeve arbeider die sprekend op Keith Richards leek. We legden hem in ons beste Duits uit dat we autopech hadden en dat we naar een garage moesten zien te komen. Hij knikte en liep weg. Even later kwam hij terug in een bulldozer en een ketting. Deze bonden we aan onze auto en zo slingerden we de gele groeve uit. Waar hij ons heen bracht wisten we niet.
Om professioneel kunstenaar te worden moet je een goed plan hebben. Daar ben ik deze week een stuk dichterbij gekomen omdat Anketrien Schilhorn van Veen van TerSprake (Kernachtig in Klantgerichtheid) me via Facebook een coachingssessie aanbood. Zo maar! Fantastisch! De hele middag sparren over missie, visie, doelen en ambities, maar ook praten over hoe dan, en met wie. Aan het einde van de middag was ik zeven flapovers rijker en zat mijn hoofd vol met nieuwe wegen, ideeën, richtingen en mogelijkheden. Door steeds specifieker te worden en dingen op te schrijven werden de dingen ‘echter’. Veel enger ook, want nu moet het, maar tegelijkertijd zo fantastisch stimulerend! Ik voelde me haast al een beetje ondernemer :-)
En zo stopten we voor een groot Duits landhuis met een dementerende bejaarde grootmoeder achter een hekje. Keith gebaarde ons hem te volgen en zo kwamen we bij dhr Opitsch. Een oudere heer met pet en blauwe overall. Hij bleek de eigenaar van de Langenaltheimer Haardt te zijn en zijn zoon was automonteur. Terwijl de zoon onze auto onder handen nam, liet Herr Opitsch ons zijn zolder zien. En wat we daar zagen ging ons verbeeldingsvermogen te boven. Een zolder vol fantastische fossielen. Van vissen, krabben, en insecten tot kleine dino’s en reptielen. Hij kocht ze van de groeve arbeiders en prepareerde ze. Ik had nog nooit zoiets bijzonders gezien. We bleven lang kijken, vragen en bewonderen totdat onze auto klaar was. Met een levenslange vrijbrief om in de Langeraltheimer Haardt naar fossielen te zoeken en een onwerkelijk gevoel voor wat ons was overkomen gingen we weg. We zwaaiden nog naar de dementerende scharrelende grootmoeder, Keith, de zoon en Herr Opitsch en beseften dat uit iets wat een onmogelijke situatie lijkt, iets prachtigs kan voortkomen. Een echte levensles.
En dat probeer ik me nu ook voor te houden in mijn zoektocht naar ‘Hoe word ik een professioneel kunstenaar?’ Uit onmogelijk lijkende en enge situaties kan iets moois voortkomen en er is maar één manier om daar achter te komen…
Het was in 2003 dat ik samen met vriend Rutger Hiemstra ‘de schilder’ op de bodem van de immens grote ‘Langenaltheimer Haardt’ steengroeve stond en onze auto niet meer wilde starten. We waren volkomen illegaal en vol bravoure de beroemde Duitse steengroeve ingereden tot op de bodem van de krater om daar op zoek te gaan naar 200 miljoen jaar oude fossiele vissen. Op een dag waren we zo maar begonnen met het verzamelen van fossielen met Harry Huisman van het natuurmuseum Groningen als onze leidsman. Nadat we fossiele schelpen, haaientanden, belemnieten en zelfs ammonieten hadden gevonden, vonden we dat het tijd was om fossiele vissen te gaan vinden. Ons einddoel was om dinosaurusbotten te vinden want we vonden altijd dat je je doelen hoog moest stellen. En daar stonden we dan op de bodem van een brandend hete steengroeve met een kapotte auto en met boos kijkende Turkse groeve-arbeiders die als zombies langzaam op ons af kwamen lopen.
Ik moest hier aan denken toen ik een ‘TED Radio Hour podcast’ hoorde met de titel: ‘Amateur Hour, ‘What does it take to survive, even thrive, when you’re a complete amateur?’ ‘Plunging or being plunged’…. Over hoe het is om in het diepe te duiken zonder enige voorkennis. Zonder kennis, zonder benul en zonder idee. Zoiets als het krijgen van een kind, het ontwerpen van een nucleaire reactor op 14 jarige leeftijd, of om een jaar lang volgens alle regels uit de bijbel te leven (luister die podcast, hij is erg grappig!). Dingen doen waar je geen vooropleiding in hebt gehad en waar je als autodidact je weg in moet vinden. Het zoeken naar fossielen, het starten van een eigen bedrijf, … het worden van een professioneel kunstenaar en het zien te verkopen van je werk.
De Langenaltheimerhaardt in het Altmühltal is een beroemde steengroeve omdat daar een van de eerste archeopteryxen is gevonden. De missing link tussen dinosaurus en vogels. Holle botjes en afdrukken van veren. Maar ook werden en worden hier de resten van vliegende dinosaurussen, vissen, reptielen en insecten in grote aantallen gevonden. Een perfecte plek dus om je doelen hoog te stellen. We gingen voor de zevende archeopteryx, maar zouden wel tevreden zijn met fossiele vissen. En dat lukte. We vonden de meest fantastische fossiele vissen en zelfs een fossiel kevertje. We konden gaan denken over dinosaurusbot…Want je moest je doelen hoog stellen tenslotte.
Niets weet ik over de manier waarop ik als kunstenaar/fotograaf geld zou kunnen verdienen. Het is een onzekere en angstige weg. Als een complete amateur ben ik in het diepe gesprongen en hoop mijn ultieme hoog gestelde doel te bereiken: Geld verdienen met mijn kunst. En nu maak ik me een beetje zorgen of dit wel gaat lukken want in dezelfde TEDtalk werd er psychologisch onderzoek aangehaald waaruit bleek dat mensen die hun doel aan andere mensen vertelden minder geneigd waren dit doel ook daadwerkelijk te behalen dan de mensen die hun doelen voor zich hielden. Help!
Ok! Als je dan toch professioneel kunstenaar wilt worden hoort daar een ‘artist statement’ bij. Een stukje tekst dat gaat over hoe jij de wereld ziet. Over waarom je de kunst maakt die je maakt. Los van alle ondernemersperikelen van een archief, een marketingplan, een webwinkel in de maak en de productie van werk, is het belangrijk na te denken over waarom je de dingen doet die je doet. Veel heb ik geleerd van Simon Sinek en zijn ‘golden circle’. Zie zijn TEDtalk op Youtube. Vandaag heb ik een stukje geschreven over waarom ik doe wat ik doe. Dit is het:
‘Ik heb mijn kinderen in het landschap van hun jeugd gezet.” Dit schreef ik, niet zo lang geleden als een vertrekpunt voor mijn werk. De wereld draait, dat is een houvast. De zon komt op en beschijnt het land. Het Nederlandse landschap. Dat is het. Daar moeten we het mee doen. Maar we kunnen leren van onze voorgangers. Kijken naar de luchten, het water en het land.
Heb je ook wel eens het gevoel dat het landschap zo snel verandert? Net zo snel als jezelf wanneer je naar oude foto’s kijkt waar je lachend op staat? Of als je denkt aan de plek waar je geboren bent? Alles verandert? Is het landschapspijn? Is het meer? Mijn werk gaat over de schoonheid van het nu. Het zien. Ik doorkruis het Nederlandse landschap te voet en fotografeer het zoals je het nog niet eerder gezien hebt. Ga met me mee. Kijk er naar. Dat maakt ons gelijken, partners, collega’s, minnaars. Verbonden door de horizon. ‘God schiep de wereld, maar de Nederlanders maakten hun eigen land’. Wij zijn allemaal landschapskunstenaars.
Als een detective speur ik naar sporen in dat landschap. Stille getuigen van een vervlogen werkelijkheid waarvan ik het verhaal voel vibreren in mijn ziel. Moet ik de wereld veranderen? Nee. Daar heeft zij mij niet bij nodig. Ik kijk, zoek, registreer, verzin en verwonder me. Een missie? Nee. Ik wil kijken tot mijn ogen op zijn.
Ontdekken wat er verborgen is. Horen, voelen, zien en ruiken hoe ons landschap zich ontwikkelt als een kind dat nooit volwassen wordt. Zoals de onvoltooide series in mijn hoofd: Ik maak series en verbind. Hoor aan, wat me interesseert, lees waarover ik meer wil weten, zie wat me opvalt en voel wat me raakt. Mijn werk is het landschap. Het Nederlandse landschap.
Wat ik maak? Landschapskunst over geesten van het Nederlandse landschap. Ik dreg verborgen verhalen van dit landschap op uit een modderige warboel van golven, klei en herinneringen. Boetseer series over het Nederlandse landschap.
Laat me je meenemen en onderdompelen in dat rare kikkerlandje onder de zeespiegel. Laat me je het Nederlandse landschap ontdekken zoals je het nog nooit hebt gezien. Laat me je de verhalen van het landschap vertellen. Laten we verhalen maken. ‘Creating the Dutch landscape.’
Sinds het succes van Heidense Hoogten op de Amsterdamse kunstbeurzen, een uitnodigingen van het Apeldoornse CODA, gesprekken met het Drents Museum, de vele ontmoetingen die ik heb met mensen en een uitnodiging voor een groepsexpositie, ben ik me de laatste maanden aan het afvragen of ik niet professioneel kunstenaar zou kunnen worden. Een echte kunstenaar. Zo eentje die ook iets verdient met zijn werk.
Een inkomen uit kunst? Er zijn mensen die dat doen: kunst en geld verdienen. Mijn goede vriend Rutger Hiemstra die is schilder. Hij heeft kunstacademie gedaan en leeft van zijn schilderijen. Maar met fotografie? Een kunstvorm die volgens mij op de laagste trede staat van de kunstladder. Een kunstvorm waarvan heel veel mensen vinden dat het geen kunst is.
En dan zijn er nog de mensen die zeggen; dat lukt je nooit!
Maar moet ik het dan niet doen? Moet ik mijn passie voor fotografie en het Nederlandse landschap laten varen. Of als hobby uitoefenen? Gewoon gestaag doorgaan naast mijn baan als fysiotherapeut zoals ik de afgelopen acht jaar heb gedaan waarin ik vier boeken heb gemaakt en geen enkele cent verdient heb.
Ik denk van niet. Ik voel dat het tijd is voor een volgende stap in mijn kunstcarriere. Ik wil professioneel kunstenaar worden. Een inkomen verdienen uit mijn werk dat waarde heeft. Een boterham(metje) met dat wat ik het allerliefste doe: verhalen zoeken in en over het Nederlandse landschap. Maar bovenal: tijd kopen. Tijd voor de honderd projecten die ik nog graag zou willen doen.
Het komende jaar ga ik me richten op professionalisering van mijn kunstenaarschap. Een ondernemingsplan schrijven, een galerie openen (online), netwerken, mijn complete archief catalogiseren, marketing. De hele rambam. Leuk? Fantastisch!!!. Ik heb geen idee of het me gaat lukken, maar ik weet wel dat ik het ga doen. En jij kunt me volgen op deze reis. Iedere twee weken schrijf ik een blogbericht over hoe het me vergaat op mijn weg naar professioneel kunstenaar. Alle successen en afwijzingen. Alle stappen die ik zet. Vind je het leuk dan gaan we op reis…
En mocht je nu al tips hebben over hoe ik verder kan gaan als professioneel kunstenaar, dan hou ik me aanbevolen. Ik kan namelijk alle hulp gebruiken. Leestips voor boeken, business-coaches, fotolabs, collega’s die een vergelijkbaar pad hebben doorlopen, sites waar info te vinden is. Alles wat mij kan helpen om professioneel kunstenaar te worden grijp ik met beide handen aan.
Een van de eerste dingen die ik wil gaan doen is een button onder mijn blogs zetten om mensen te verleiden zich op te geven voor mijn nieuwsbrieven. Maar eens uitzoeken hoe dat werkt.
Ik vraag me af of ik nog aan fotograferen toe kom. Maar ik heb er zin in!!
Nadat op 8 mei duidelijk was geworden dat ik de volledig crowdfund voor Heidense Hoogten gehaald had (101%!). Brak direct een drukke tijd. Vooral omdat we het boek wilden presenteren op de KunstRai in Amsterdam en we daarvoor precies anderhalve week de tijd hadden Van het controleren van de laatste drukproeven tot het daadwerkelijk drukken van het boek.
Het boek is werkelijk prachtig geworden en nog mooier dan ik zelf gedacht had. Ik ben echt een heel dankbaar mens. Het is een zwaar, dik en een echt kunstboek geworden. Op de KunstRai had uitgever Pascal van Spijk een heel mooi stukje wand met mijn werk gemaakt, met het boek, drie prints en twee gietharsobjecten. Echt heel mooi. Ik heb er gesproken met donateurs en heel veel boeken gesigneerd. Een mooie ervaring, ook omdat er zoveel mensen kwamen die mij niet kennen, maar wie het werk aanspreekt. Mensen die via Voordekunst met mij werk in aanraking zijn gekomen. Zo groeit mijn publiek en dat is ook weer leuk!
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Het afhandelen van de tegenprestaties is in volle gang. Inmiddels zijn alle stenen met naam gedeponeerd in het Drentse landschap. De boeken worden in de komende twee a drie weken geleverd, net als de archival pigment prints. De komende week verwacht ik ook te horen of het Drents museum een expositie wil maken van het werk. Iets wat me natuurlijk fantastisch zou lijken. Fingers crossed dan maar in goed Nederlands! Het zijn spannende, maar superleuke tijden!
Wilde even laten weten dat we 61% voor de crowdfundingplatform voor Heidense Hoogten hebben. Dat schiet dus aardig op. Voordekunst.nl heeft de toegezegde donaties van de verschillende instanties bijgeschreven. Deze week kom ik nog in een artikel in een regionale krant en vanaf vrijdag ga ik een Facebookveiling houden van kunstwerken van mijn hand.
Het wordt een dagelijkse veiling van twee werken waarvoor mensen twee dagen kunnen bieden. Het is leuk en divers werk van een houtsnede van een hunebed tot een ingelijste foto van het werk van HH. Check deze link voor het persbericht:
Okay! Soms heb je tussen al je crowdfundactiviteiten (voor Heidense Hoogten check deze link) nog een beetje tijd over. (Komt ook omdat ik meestal middernachts naar bed ga en om 06.00 uur weer op sta). Dan ga je je ideeën in de praktijk brengen en voor je het weet is een nieuwe serie geboren.
#bomen III Vincent van Gogh, Herfstlandschap, 1885 Kröller-Müller Museum, Otterlo
Detail. #bomen III Vincent van Gogh, Herfstlandschap, 1885 Kröller-Müller Museum, Otterlo
#sneeuwpret I Hendrick Avercamp, Winterlandschap met schaatsers, ca. 1608 Rijksmuseum, Amsterdam
Detail. #sneeuwpret I Hendrick Avercamp, Winterlandschap met schaatsers, ca. 1608 Rijksmuseum, Amsterdam
Het idee is dat ik het verleden verbind met het heden. Mijn onderzoek naar de geschiedenis van de verbeelding van het Nederlandse landschap naar het hedendaagse landschap in Instagram foto’s van duizenden fotografen. Het gaat over pixels, schilderkunst en het landschap. Het is een serie geworden over het Nederlandse landschap, het allesverslindende thema van mijn werk. Ik zou de foto’s het liefst op 2 meter willen afdrukken. Qua resolutie kan dat. Misschien een nieuwe crowdfundingplatform starten? :-)
#rivier. Salomon van Ruysdael, Zeilboten op het Wijkermeer, 1648 Gemäldegalerie, Berlijn
Detail. #rivier. Salomon van Ruysdael, Zeilboten op het Wijkermeer, 1648 Gemäldegalerie, Berlijn
#polder Willem Roelofs, Koeien aan de waterkant bij het Gein, 1883, Dordrechts Museum, Dordrecht
Detail. #polder Willem Roelofs, Koeien aan de waterkant bij het Gein, 1883, Dordrechts Museum, Dordrecht
#scheveningen. Jan Hendrik Weissenbruch, Schelpenkar Gemeentemuseum Den Haag
Detail. #scheveningen. Jan Hendrik Weissenbruch, Schelpenkar Gemeentemuseum Den Haag
#schaap. Anton Mauve, Kudde schapen met herder in de sneeuw, 1887 Gemeentemuseum, Den Haag
Detail. #schaap. Anton Mauve, Kudde schapen met herder in de sneeuw, 1887 Gemeentemuseum, Den Haag
#groningen III. Johan Dijkstra, Kerkje te Oostum, 1922, Collectie Groninger Museum (In bruikleen van “Stichting De Ploeg”
Detail. #groningen III. Johan Dijkstra, Kerkje te Oostum, 1922, Collectie Groninger Museum (In bruikleen van “Stichting De Ploeg”
De afbeeldingen van de originele schilderijen bestaan nu uit pixels van tussen de 10.000 en 20.000 Instagram foto’s met een bepaalde #zoekterm. Zoals #sneeuw bij het eerste schilderij van Hendrik Avercamp uit 1608. De huidige sneeuwpret verbeeld op Instagram verbonden met de 17e eeuwse sneeuwpret. Dat is het idee.
Vorige week woensdag is mijn crowdfundcampagne voor mijn nieuwste boek Heidense Hoogten van start gegaan en we zitten nu op 21%. We hebben het geld nodig voor de drukkosten van het boek en ik hoop toch zo dat we het gaan halen! Ik vind het superspannend en ik doe niets anders dan campagne voeren. Op de volgende link kom je op mijn projectpagina op Voordekunst.nl
De afgelopen weken ben ik heel druk bezig geweest met de voorbereidingen voor mijn crowdfund-actie voor mijn nieuwe boek Heidense Hoogten. Op VoordeKunst.nl gaat mijn actie deze week online. Bij voorbaat bied ik alvast mijn verontschuldigingen aan aan iedereen die zat wordt van al mijn berichtjes over Drentse grafheuvels en mijn gebedel om donaties. Sorry! Sorry! Sorry! Ik hoop dat het mij gaat lukken het benodigde bedrag €6750,-) bij elkaar te krijgen. Als het lukt verschijnt dan in mei mijn eerste kunstboek. Fingers Crossed!
Vandaag in de voorbereiding: één van de tegenprestaties: ‘Een Drentse zwerfkei met je eigen naam er op, ergens in het Drentse landschap geplaatst’. Meer informatie volgt op de voordekunst-pagina en op Facebook.
Wordt vervolgd…
Vandaag was de laatste vrije dag voordat straks het campagnegeweld echt gaat losbarsten. Verkiezingen? Nee echt belangrijke zaken: Kunst! Ik zit middenin de voorbereidingen voor de crowdfund–actie voor Heidense Hoogten op voordekunst.nl. Het wordt een actie om mijn boek over de grafheuvels van Drenthe en de geesten van het Drentse landschap te kunnen maken. En dat betekent persberichten schrijven, het netwerk en alle contacten op orde hebben, communicatieplan maken, projectpagina vullen, overleggen met uitgever en vormgever, tegenprestaties maken en beschrijven en al die andere klussen die bij een succesvolle crowdfunding horen.
Maar vandaag dus even niet.
Winters ven in Drenthe
Winters ven in Drenthe
Winters ven in Drenthe
Winters ven in Drenthe
Winters landschap in Drenthe
Het was druilerig, miezerig en motregenend weer. Perfect om er even op uit te trekken voor een lange wandeling. Vijftien kilometer langs akkers, vennen, heide en …. grafheuvels. Ik kon het niet laten er een paar foto’s van te maken. Dus toch maar weer Heidense Hoogten. Binnenkort op Voordekunst.nl.
In de Passengers Terminal aan het IJ in Amsterdam werd afgelopen weekend de FORREAL kunstbeurs gehouden. Tussen toonaangevende Europese, maar vooral Nederlandse galerieën had uitgever Pascal van Spijk een eigen ‘boot’ om zijn handelswaar, prachtige kunstboeken, te promoten. Voor het bij hem nieuw te verschijnen boek ‘Heidense Hoogten’ van mijn hand, had hij een mooi hoekje ingericht met een ingelijste foto en een in giethars gegoten negatief op een mooi standaardje. Hij had mij op donderdag laten weten dat het giethars object al verkocht was met daarbij de vraag of ik nog een nieuwe kon maken.
Donderdagavond stond ik dus in onze bijkeuken in de vrieskou twee nieuwe objecten te gieten en mijn hersens te kraken over hoe ik mijn objecten nou zou moeten signeren. Het liefste wilde ik mijn handtekening er bij ingieten en een vingerafdruk op het afgietsel achterlaten. Uiteindelijk lukte allebei met een signatuur op het negatief zelf. Twee afgietsels maakte ik naar mijn tevredenheid en wikkelde ik in bakpapier omdat ze nog niet volledig uitgehard waren.
Maarten Westmaas op de FORREAL kunstbeurs Amsterdam
Maarten Westmaas op de FORREAL kunstbeurs Amsterdam
Maarten Westmaas op de FORREAL kunstbeurs Amsterdam
Maarten Westmaas op de FORREAL kunstbeurs Amsterdam
Maarten Westmaas op de FORREAL kunstbeurs Amsterdam
Zaterdag met de trein naar Amsterdam om de beurs te bekijken. De objecten in bakpapier in mijn zak meegenomen en uitgebreid met Pascal, maar ook met bezoekers gepraat. Veel mensen waren erg geïnteresseerd in mijn verhaal over fotografie, landschapskunst en de grafheuvels. Later op de dag, in fotografiemuseum FOAM, kreeg ik een appje van Pascal. Mijn volgende gietharsobject verkocht! De opbrengst zetten we opzij om te gebruiken bij de crowdfunding op Voordekunst.nl voor de productie van Heidense Hoogten die hoogstwaarschijnlijk 1 februari van start gaat. Maar daarover later meer. Het zijn in ieder geval super spannende, en opwindende tijden, waar ik volop van leer en geniet.
Oké. Een nieuw jaar met nieuwe kansen. Naast het lezen van Stephen R. Covey’s Zeven Eigenschappen, Businessplan op 1A4 volgens OGSM en Why people photograph van Robert Adams (aanrader!) ben ik druk bezig met het schrijven van een nieuw ondernemingsplan voor Maarten Westmaas Landschapsfotografie. Zoals met alles wat ik doe ben ik daar vrij fanatiek in en al met al ben ik best tevreden over hoe het gaat. Ik heb alleen nieuwe bakens nodig voor de komende vijf jaar.
Daarnaast ben ik natuurlijk druk met de Voordekunst crowdfundcampagne voor Heidense Hoogten die begin februari van start gaat. We gaan binnenkort filmen voor het project en dat gaan we doen op het Balloerveld in de buurt van de Stakenberg, Galgenberg en Mandenberg; illustere grafheuvels in de open heide die ook een rol spelen in het nieuw te maken boek.
Maar vandaag ging ik naar diezelde plek voor mijn nieuwste project ‘Stugge Paden’. Over oude wegen door het Nederlandse landschap. Ik ben al een paar jaar met dit project bezig, maar ik heb besloten dat ik alle fotografie analoog en met een pinhole wil gaan doen. En dat terwijl ik bijna alles digitaal af had! Toch passen de analoge pinholefoto’s beter in het verhaal dat ik wil vertellen en dus moet ik opnieuw een jaar heel Nederland door. Te beginnen bij vandaag op het Baloerveld.
Het Balloerveld vormt langzamerhand een spil in mijn landschapsfotografie. Van het hunebed van Rolde voor Hunebedden, het Rolderdiepje voor de Drentsche Aa, ieder keer is het Balloerveld en zijn baken, de Roldertoren, het startpunt voor nieuwe projecten.
En vandaag dus in de vrieskou op pad om de Middeleeuwse karrensporen te fotograferen. Ooit heb ik eens drie jaar moeten wachten om een foto van die karrensporen in de sneeuw te maken vanaf de Stakenberg, en vandaag waren ongeveer dezelfde condities aanwezig. Sneeuw in de dalen met heide op de ruggen. Een laagstaande zon deed de rest, maar het mooie was dat er vandaag ook mist was, wat het geheel nog mysterieuzer maakte. Ik kan wel zeggen dat het een van de mooiste ochtend was die ik in mijn leven heb meegemaakt. De foto’s bij dit blog zijn allen met mijn iPhone gemaakt wat je ook wel kunt zien aan de kwaliteit, maar dat maakt me niet uit. Het zijn toch goede foto’s als herinnering aan een prachtige ochtend.
Het heeft even geduurd en sommigen van jullie hebben hem al gezien, maar ik heb de afgelopen tijd een nieuwe website gemaakt. Met de omslag van illustratief naar meer artistiek werk en het toewerken naar een carrière als professioneel beeldend kunstenaar wilde ik een website maken die aansloot bij mijn nieuwe weg. En die heb ik geloof ik gevonden in de firma Format.
Heidense Hoogten, 5307083651778 (De Negen Bargen, Noordsche Veld, Zeijen)
Simpel, elegant, professioneel en… mooi. Althans, dat vind ik. Met een jaar vol spannende en bijzondere projecten denk ik dat ik er met mijn website wel weer even tegen kan. Wat vind jij?
