In januari 2018 hield ik een lezing over de ontwikkeling van mijn fotografische werk in Eelde Paterswolde. Ik had een tafel ingericht met mijn boeken en wat ingelijst werk en prints. Aan het einde van de lezing stond ik daar nog wat te kletsen toen een mevrouw op me af stapte. We raakten aan de praat over mijn Waddenboek waarin een stuk staat over het ‘Skillepaadje’ bij de Hoge Berg op Texel. Een bijzonder paadje waarlangs in de Gouden Eeuw vers drinkwater voor de grote VOC-schepen werd gehaald. Enthousiast vertelde ik aan haar dat ik dit paadje ook wilde opnemen in mijn nieuwste boek ‘Stugge Paden’ over oude wegen in Nederland, omdat ik het verhaal van het paadje zo mooi vind. Ze vertelde dat zij en haar man een zomerhuis bezaten aan het Skillepaadje en dat als ik dat wilde, ik er altijd wel in kon. Verbaast en dankbaar over zoveel vriendelijkheid en gulheid ging ik begin april naar Texel om vier dagen te schrijven. Ik had een schema waarbij ik om 06.00 uur opstond, en afwisselend twee a drie uur schreef en daartussendoor lange wandelingen over het eiland maakte. De productiviteit van je helemaal ergens op te kunnen richten was heerlijk, en ik hoop binnenkort opnieuw af te kunnen reizen naar het eiland met het mooie licht om verder te kunnen schrijven aan Stugge Paden dat dit jaar klaar moet zijn.
Maar naast het schrijven had ik natuurlijk ook wel tijd om wat te spelen met mijn oude Canon Ftb-ql, en wat zwartwit film die tien jaar over datum is. Tijdens de wandelingen een serie over schepenboeten gemaakt.
Ik ben gevraagd mee te doen met het kunstproject ‘Pakje Kunst’ van het Wall House en het Groninger Museum. Het Wall House #2 aan het Hoornse Meer in Groningen is behalve een interessant object voor architectuurliefhebbers een podium voor regionaal talent op het gebied van Kunst en Cultuur - 15 minuten van het Groninger Museum. Er komt een kunstautomaat te hangen waaruit mensen een pakje kunst kunnen trekken als een kroket uit de muur. Een sigarettenautomaat maar dan gezond. Kroketten, condooms, kauwgomballen, sigaretten, fietsbanden en nu dus… kunst. Superleuk en het wordt gepresenteerd tijdens de seizoensopening op 31 maart 2018.
Voor mijn boek Stugge Paden had ik een uitgebreide mail gestuurd naar mijn allergrootste voorbeeld in de fotografie van het Nederlandse Landschap Martin Kers. Met 27 boeken achter zijn naam en de titel ‘Meester van het Landschap’ op zak, was hij de aangewezen persoon om mijn vragen over landschapsfotografie van het Nederlandse landschap te beantwoorden. Tussen kerst en oud en nieuw kreeg ik een telefoontje. ‘Ja hallo’, hoorde ik een zachte stem aan de andere kant van de lijn.. ‘Met Martin Kers, ik kan wel een keer met je afspreken in het voorjaar.’ Een afspraak met de meester! Superleuk. En afgelopen week was het zo ver. Met elf fotoboeken van zijn hand in mijn Lidl-boodschappentas en met een lijst aan voorbereide vragen troffen we elkaar in het midden van het land. Na een voorzichtige start, raakten we in een enthousiast gesprek dat uiteindelijk meer dan twee uur zou duren. De meester was erg kritisch over mijn fotoboeken (Drentsche Aa en Heidense Hoogten) en vond het idee van een fotoboek over oude wegen in Nederland ook geen goed idee. Maar tegelijkertijd zei hij dat hij een boek als het ‘Hollandboek’ nu in deze tijd ook nooit meer zou kunnen maken. Hij sprak over de tijdgeest en dat je die moet aanvoelen en over extreem zelfkriticisme. Hij vond de fotografen van tegenwoordig niet kritisch genoeg. Had ook geen namen van levende fotografen die hem raakten. Uiteindelijk signeerde hij al mijn elf fotoboeken en had ik het gevoel dat hij het ook een leuk gesprek vond. Ik ben in ieder geval weer een stapje verder geholpen in mijn denken over de fotografie. Zijn (en mijn eigen) ideeën over de Nederlandse landschapsfotografie komen in mijn boek ‘Stugge Paden’ terecht.
Jullie dachten natuurlijk dat ik mijn fotografie aan de wilgen heb gehangen omdat het alweer zo lang geleden is dat mijn laatste blog en nieuwsbrief verscheen. Maar niets is minder waar. Ik heb mezelf bewust een radiostilte ingelast om me geconcentreerd op het schrijven van mijn (beeld)roman Stugge Paden te storten. Man wat een klus! Maar ook weer superleuk. Zelfs als ik uiteindelijk geen uitgever vindt en het boek in een oplage van 1 (voor mezelf) verschijnt is het de hele reis meer dan waard geweest. Want ik heb geen idee of ik een roman kan schrijven maar ik hou er van mijn doelen hoog te stellen en geniet van elke seconde dat ik er mee bezig kan zijn. Het boek gaat over mijn persoonlijke zoektocht naar het Nederlandse landschap en de vraag waarom ik daar in deze tijd nog een foto van zou willen maken. Wat voegen mijn foto’s van het landschap nog toe aan het beeldbombardement dat op de wereld wordt losgelaten? Dat is de centrale vraag die ik probeer te beantwoorden door over de oude wegen van Nederland te gaan lopen (en die te fotograferen). Langzaam kruip ik dichterbij naar de voltooiing van het manuscript en daarmee de beantwoording van mijn vraag. Een superleuk proces waarvoor ik afgelopen week ook bijna drie uur met mijn grote voorbeeld Martin Kers mocht praten. (Daarover later meer). Maar dus ook een proces waarvoor ik bewust een aantal dingen opzij zet. Ik ben dus tijdelijk gestopt met de dagelijkse #printoftheday en ben maar heel summier op Facebook en Instagram actief. (Met LinkedIn en Twitter doe ik eigenlijk al nooit iets). Daarnaast heb ik dus in zekere zin mijn camera wel tijdelijk aan de wilgen gehangen want ik gebruik mijn tijd nu om te schrijven, maar ik verlang er naar om weer foto’s te gaan maken. Daarnaast kijk ik geen tv meer, sta ik regelmatig heel vroeg op en verwaarloos ik even mijn online galerie.
Mijn doel is om samen met mijn trouwe (via Facebook verzamelde) redactieteam, de roman dit jaar te voltooien. En daarnaast een plan voor de vormgeving te maken. Wordt dus vervolgd!
Afgelopen week ben ik op de Amerikaanse site Patreon een pagina begonnen. Patreon gaat over het patronaatschap voor kunstenaars, schrijvers, bloggers, vloggers en andere creatieve mensen. Het is opgestart vanuit het idee dat creatieven ondersteund moeten worden om hun werk ongestoord te kunnen doen zonder zich zorgen te hoeven maken over hun inkomen. Het platform genegeerd een duurzaam inkomen voor de kunstenaar in direct contact met zijn publiek. Als je het tof, mooi of leuk vindt wat een kunstenaar maakt kun je een abonnement op zijn carrière nemen. Het is crowdfunding van het kunstenaarschap. Supertof maar ook supernieuw. Het is een hele nieuwe manier van het steunen van kunstenaars en ik ben de eerste fotograaf in Nederland die op het platform zit. De verwachting is dat het ook in Nederland heel groot gaat worden. (Dat zei mediagoeroe Alexander Klöpping tenminste) en ik zag dat ook crowdfundplatform Kickstarter nu een dergelijk platform heeft gemaakt.
“Een mecenas, ook wel patroon genoemd, is een persoon die als beschermheer of -vrouwe van kunstenaars, geleerden of sporters optreedt door ze van financiële middelen te voorzien, zodat ze zich zorgeloos kunnen wijden aan hun scheppend werk, wetenschappelijk onderzoek of sportieve loopbaan. De is meestal welgesteld, zodat hij zich het financiële offer kan veroorloven. De begunstigde artiest (dat ben ik dan!), wetenschapper of atleet wordt in dit verband protegé genoemd. (…) In de 21e eeuw start het mecenaat in Europa een nieuwe bloeiperiode, na decennia van overheidszorg voor de kunsten. Steeds meer liefhebbers van beeldende kunst, theater, muziek, literatuur etc. beseffen, dat hun steun noodzakelijk is nu overheden hun financiering voor cultuur steeds verder terugschroeven.”
Maar het gaat nu niet om welgesteldheid en grote financiële offers. Bij Patreon kan het al voor 2 dollar per maand (dat is één kop koffie, of nog niet eens de helft van een fotorolletje!). Als abonnee op mijn kunst krijg je extra inkijkjes in mijn werk, korting in mijn galerie of kun je zelfs meedenken en -schrijven aan mijn nieuwe boeken, Je krijgt toegang tot nieuw materiaal. Supertof dus! Kijk maar eens bij de tegenprestaties. Overigens: het is zo nieuw, dat er nog geen iDeal aan hangt. Het kan het alleen met Paypal of creditcard. Dit is mijn site:
Je hebt taal nodig om het land te begrijpen, woorden om haar te beschrijven. De Inuit hebben ongeveer twintig woorden voor sneeuw. De vissers van de Zuiderzee kenden twintig woorden voor soorten grond onder de kiel van hun jollen, botters en tjalken. En de Hollanders, vooral de boeren, hadden meer dan twintig woorden voor licht: Zichtlicht; als je de overkant van de Zuiderzee goed kon zien: helder weer. Druppellicht; licht dat door boomblaadjes op de bosbodem valt. Mistlicht, nevellicht, maanlicht, fluisterlicht (licht van de maan door hoge sluierbewolking. Als het overdag zou zijn dan noemden de Drenten dit licht adderlicht, ook wel sluierlicht Schaduwlicht: het hardste zonlicht dat er bestaat. Witlicht; het heldere licht voor onweersbuien. Smeerlicht: als de hemel egaal grijs is en er veel (mot)regen valt. Ochtendrood-licht; licht dat regen voorspelt. Sterrenlicht zoals wanneer je tegen de zon in kijkt en je honderden zonnetjes ziet glinsteren in het water van de Zuiderzee. Ik knijp mijn ogen er bijna voor dicht. Sterrenlicht; Licht van legenden.
Vasalis schreef:
De bus rijdt als een kamer door de nacht de weg is recht, de dijk is eindeloos, links ligt de zee, getemd maar rusteloos, wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.
Je hebt taal nodig om het land te begrijpen, woorden om haar te beschrijven. En je hebt handen nodig om het land te maken. Veel handen. Handen uit mouwen.
Ik heb een tijdje geleden met mezelf afgesproken dat ik het commerciële en het artistieke wil afwisselen. Was het de afgelopen maanden (jaar!) vooral het commerciële wat de boventoon voerde (schrijven van een bedrijfsplan, maken en inrichten van de galerie, een eerste expositie), nu vond ik deze maand dat het tijd was om weer eens wat creatiefs te gaan doen. In dit geval het afronden van mijn project ‘DEDIJK’.
Voor de zomervakantie heb ik in een dag de Afsluitdijk afgelopen van Friesland naar Den Oever. Ieder half uur stopte ik om een pinhole foto van de dijk te maken. Hierop waren dan het IJsselmeeren en de Waddenzee te zien, met de dijk in het midden. Het was een project dat ging over de dijk, de Zuiderzee, de mensen die Nederland maken, lopen en het Nederlandse landschap. Uiteindelijk nam ik in Den Oever twee liter IJsselmeerwater mee waarin ik de negatieven heb ontwikkeld. (En daarna liftte ik terug naar Friesland). Het was 15 mei 2017.
Ik wilde een ode aan de dijk brengen. Een ode aan de dijk en het uitzicht. Ieder half uur een foto van het uitzicht. Foto’s van de plek waar ik was. Een foto met het IJsselmeer links en de Waddenzee rechts met de dijk recht voor me. De kaarsrechte lijn van de grote zeeën-kliever. De blik naar het westen. Mijn statief elke keer op dezelfde hoogte. Een ode aan De Dijk, en daarmee aan alle Nederlanders die hem gebouwd hebben. Een ode aan Nederland.
Daarnaast wilde ik een ‘’horizon van stappen’’ maken. Een lijn van de huid van de dijk zelf. Een horizon van oppervlakken, van ondergronden waarover ik ging. Een aan elkaar geplakte reeks foto’s van mijn gang. Tweeëndertig kilometer
De afgelopen twee weken heb ik het hele project afgerond en er een boek van gemaakt. In het boek schrijf ik een verslag van mijn voettocht over de dijk, de gigantische muggenwolken die ik er tegen kwam, maar ook over de geschiedenis van de afsluiting van de Zuiderzee. Ik heb er één exemplaar van laten afdrukken (wat ik van al mijn projecten doe) en die ik bij eventuele exposities weer kan laten zien. Ik voeg het hele boek hier gratis bij omdat ik het leuk vind om het met jullie te delen. Ik ben erg benieuwd wat jullie er van vinden. Schroom niet om een reactie te geven.
In de hectiek van alle marketing rondom mjin galerie, het vormgeven van de expositie in Anloo en met het plaatsen van een dagelijkse #printoftheday op Instagram was ik er nog niet aan toe gekomen een kleine review te plaatsen van de wanddecoraties die ik van Saal Digital heb mogen ontvangen. Voor een eerlijke review van de producten kreeg ik €50,- korting wat voor een startende kunstenaar zoals ik natuurlijk geweldig is. En het is helemaal geen straf, want ik kan je nu al vertellen dat de producten fantastisch zijn en dat ik ze graag in mijn galerie aanbied (www.maartenwestmaasgalerie.nl). Ik gebruikte de korting bij mijn bestelling van twee alu-dibonds en een GalleryPrint voor de één daagse expo in Anloo.
Het begint bij de software waarmee je je foto’s naar Saal kunt uploaden. Je kunt hier nog bewerkingen uitvoeren wat ik niet nodig heb omdat ik alles in Lightroom en Photoshop doe. Maar voor iemand die redelijk wat ervaring heeft met dergelijke pakketten is de software van Saal eerlijk gezegd wel erg ouderwets. Of misschien eerder niet zo intuïtief zoals ik gewend ben. Je loopt voortdurend te zoeken naar dingen die op onlogische plaatsen staan. Maar goed. Dit zal vast op termijn verandert worden, want als ik op het internet kijk ben ik niet de enige met moeite met hun software. Uiteindelijk vond ik alles wel en was ik benieuwd naar hun producten.
Die kwamen een paar dagen na de bestelling en waren fantastisch goed ingepakt. Echt heel zorgvuldig. Super! Voorzichtig uitpakken en dan het resultaat. De beide Alu Dibonds zagen er perfect uit. De foto van de Schorren op Texel die al zodanig ook in mijn galerie hangt was super. De kleur, de afwerking, de scherpte en het aluminium profiel aan de achterkant waren super. Ik kan niet anders zeggen. Galerie-waardig. Niets meer te wensen.
De kleine GalleryPrint, dat wil zeggen plexiglas op alu-dibond, uit de serie Back Home Low Countries was hetzelfde. De meest luxe uitvoering en niets op aan te merken. Wat zou ik die graag op groot formaat in de galerie hangen! Al met al dus meer dan tevreden en ik hoop in de toekomst mijn klanten het perfecte werk van Saal Digital te kunnen aanbieden.
Afgelopen week is mijn eigen galerie dan eindelijk open gegaan! Met een Live video verslag op Instagram en op Facebook is de galerie officieel geopend. En wat nog mooier is, ik heb ook al werk verkocht! Het kon allemaal niet beter afgelopen week. Ik ga goed mijn best doen om veel reclame te maken. Vandaar ook het volgende filmpje:
En wat ook heel leuk was, was dat Pascal van Spijk op ART The Hague stond, en daar ook werk van mij verkocht. Dus maakte ik daar ook een filmpje van:
Dus dat ik veel met filmpjes aan het experimenteren ben lijkt me nu ook wel duidelijk. Vandaar tot slot mijn #printoftheday. Een overzicht van afgelopen week. En dat er nog maar vele volgen…
Aanstaande zondag is het 1 oktober en dat betekent dat mijn online galerie de lucht in gaat. Mijn eigen winkel! Een galerie waar mensen van over de hele wereld mijn werken kunnen bestellen. Het is zo mooi geworden! Ik heb er heel veel zin in en zit nu al te denken aan een Engelstalige versie. Ook zit ik nog te denken aan een openingsactie. Bijvoorbeeld de eerste twee weken 20 of 30% korting op alle werken oid. Als mensen suggesties hebben houd ik me aanbevolen!
Dat ik mijn eigen kunst kan verkopen bleek afgelopen zondag bij de expositie ‘Kunst bij de thee’, waar ik naast een aantal boeken drie prints verkocht. Maar ook voerde ik heel veel leuke gesprekken over kunst, mijn werk en over het Nederlandse landschap. Dat was fantastisch. Het weer speelde goed mee, de zon scheen uitbundig. Mensen zaten gezellig buiten in de zon en de taart was heerlijk.
Op Facebook en Instagram post ik dagelijks een nieuwe bewerkte landschapsfoto onder de titel #printoftheday. Er zijn veel mensen die dat leuk vinden en ik krijg steeds meer reacties (van over de hele wereld).
Dat ik sinds begin dit jaar eigenlijk bijna niet meer aan fotograferen toe kom steekt me wel een beetje. De #printoftheday is iPhone-werk. Ik zou wel weer eens een dag willen fotograferen in plaats van ondernemen. Maar dat gaat goed komen. Dat weet ik zeker. Nu eerst de galerie laten draaien.
Op 2 juli schreef ik over het begin van mijn reis als professioneel kunstenaar. Inmiddels is er al weer best wat gebeurd en daar wil ik het even over hebben. Ik schreef op 2 juli: Maar moet ik het dan niet doen? Moet ik mijn passie voor fotografie en het Nederlandse landschap laten varen. Of als hobby uitoefenen? Gewoon gestaag doorgaan naast mijn baan als fysiotherapeut zoals ik de afgelopen acht jaar heb gedaan waarin ik een aantal boeken heb gemaakt maar geen enkele cent verdient heb. Ik denk van niet. Ik voel dat het tijd is voor een volgende stap in mijn kunstcarrière. Ik wil professioneel kunstenaar worden. Een inkomen verdienen uit mijn werk dat waarde heeft. Een boterham(metje) met dat wat ik het allerliefste doe: verhalen zoeken in en over het Nederlandse landschap. Maar bovenal: tijd kopen. Tijd voor de honderd projecten die ik nog graag zou willen doen.
De hele zomer heb ik besteed aan het vormgeven van mijn eigen galerie. Mijn eigen winkel waar men mijn werk kan kopen. En na al dat werk kan ik zeggen dat op 1 oktober mijn galerie eindelijk werkelijkheid wordt, want dan gaan de deuren open! Het is gelukt! En of er dan ook mensen zijn die iets van mijn werk willen aanschaffen is stap twee. Maar de winkel is klaar. Maarten Westmaas Galerie is een feit!
Daarnaast is komende zondag de kunstmanifestatie ‘Kunst bij de thee’ in Anloo. Een expositie met zes kunstenaars waar ik ook voor uitgenodigd ben. De afgelopen weken dus aan het voorbereiden van wat ik wil laten zien. Mijn grootste openbaring was dat ik in de voorbereiding mijn oeuvre op een rijtje had liggen met wat bijbehorende prints, de manier waarop ik het tijdens de expo wil presenteren. Ik kwam erachter dat dit het werk is van (slechts) één dag in de week met kunst bezig zijn. Moet je nagaan wat ik zou kunnen bereiken als ik meer dagen in de week tot mijn beschikking zou hebben!!! Hoe fantastisch zou dat zijn! Een volgende stap is dus het zoeken van een mecenas die een tweede dag in de week mogelijk maakt. Wie o wie weet een mecenas voor mij? Maar tot die tijd ga ik het zelf ondernemen :-).
Om meer werk te verkopen ben ik daarom een actie gestart met de titel #printoftheday. Via Instagram en Facebook plaats ik iedere dag een foto die als print te koop is voor de helft van de prijs. Ze zijn één dag voor €50,- te koop via de social media. Daarna komen ze voor €100,- te koop in mijn galerie. Het zijn behoorlijk bewerkte foto’s met een schilderachtig voorkomen. Werk waar ik zelf heel tevreden over ben. Een nieuwe invalshoek voor mij. (En hiervoor sta ik iedere dag om 06.00 uur op!)
Daarnaast ben ik nog op bezoek geweest bij collega Wilco Dragt om eens te horen hoe hij zijn carrière vorm geeft. Een superleuk gesprek in een mooi pand in Arnhem. Wat een geweldige kunstenaar!
En dat niet alles over rozen gaat blijkt wel uit de afwijzingen van het CODA in Apeldoorn (Stugge Paden), het Drents Museum (Heidense Hoogten) en NUCLEUS Noorderlicht (Heidense Hoogten). Genoeg om van in de put te raken, maar dat doe ik natuurlijk niet! Ik denk aan alle stappen die ik zet en aan de woorden van Nigel Merrick ‘Are you failing enough?’ Dat tegenslagen je sterker en beter maken. Dat je in ieder geval stappen zet.
Have you had enough of failing at achieving the success you want in your photography business? As a professional photographer, are you tired of chasing the dream? If so, it may help to realize that failure is absolutely necessary for success, and that you’re going to have to fail many times as you work to grow. But this is not the same as “absolute failure” - the only way to achieve that is to quit altogether…
In 2002 begon mijn voettocht door Drenthe die mijn leven zou veranderen. Zonder tent en met een goed humeur liep ik van hunebed naar hunebed. Ik sliep waar ik me te ruste legde. In het bos, op de hei, onder hunebedden of bij aardige mensen die ik onderweg ontmoette. Het was een levensveranderende reis die me beeldend kunstenaar maakte. Ik maakte er een verslag van dat als fotoboek werd uitgegeven met als titel: Hunebedden.
Vandaag deel 2
‘Reizen zit de mens in het bloed’ zegt Bertus Aafjes en hij vervolgd: ‘Er zit ongetwijfeld evenveel reislust in zijn bloed als zuurstof.’ Hij heeft gelijk. ‘Was de eenzame reiziger in vroeger eeuwen een grote ambassadeur van de geest, thans reizen wij als ontelbare kleine ambassadeurs van de geest over het oppervlak der aarde. In wezen is de reiziger niets veranderd. En de reis evenmin (…). Reizen is – en het zal het altijd blijven – een kunst. Het welslagen van de reis hangt niet van de route af. Het hangt af van de reiziger. Reizen is een bezigheid. Een scheppende bezigheid. Een goede reiziger is een scheppend kunstenaar.’ Omdat ik Bertus Aafjes hoog heb zitten en ik hem een groot reiziger vind, knoopte ik deze wijze lessen in mijn oren en ik schreef ze in mijn dagboek als waardevolle kostbaarheden. En er volgden nog meer parels: ‘Het voornaamst kenmerk van de goede reiziger is zijn gevoel voor betrekkelijkheid. Reizen is een vorm van leven. Wie zijn reizen wil verbeteren moet zijn leven verbeteren.’ Daar moet ik om denken. Schrijvers die veel reisden en erover schreven stalen in een oogwenk mijn hart. De schrijver Belcampo is er ook zo een. Een paar jaar geleden las ik het boek ‘De zwerftocht van Belcampo’ en ik vond dat het leven zo moest zijn. Dit boek heeft mij meer gevormd dan ik destijds ook maar bedenken kon. Het heeft zijn levenslustige eitjes in mijn hersenen geplant welke langzaam zijn uitgekomen en ook nu nog steeds leven baren. De onrust is gezaaid. In zijn voorwoord schrijft hij: ‘Gelukkig kan ik een klein beetje portrettekenen, zodat ik niet gemakkelijk verhonger en daarop heb ik mij acht maanden lang voort laten drijven van de ene stad naar de andere en toen ik boordevol herinneringen terugkwam en al mijn vrienden en kennissen daar nog net zo zag zitten als toen ik hen verliet, wist ik het niet meer: voor wie was de belofte van het leven het meest in vervulling gegaan?’
Op de eerste bladzijde van mijn reisdagboek schrijf ik:
Ik ben te aardig
Voor dit weerzien
Steeds bepakt
Met stugge paden
Steeds weer omzien
Over schouders
Om er onrust
Op te laden
Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet precies wat het betekent.
Je hebt taal nodig om het land te begrijpen, woorden om haar te beschrijven. De Inuit hebben ongeveer twintig woorden voor sneeuw. De vissers van de Zuiderzee kenden twintig soorten grond onder de kiel van hun botters en jollen. En de Hollanders, vooral de boeren, hadden meer dan twintig woorden voor licht: Zichtlicht; als je de overkant van de Zuiderzee goed kon zien: helder weer. Druppellicht; licht dat door boomblaadjes op de bosbodem valt. Mistlicht, nevellicht, maanlicht, fluisterlicht (licht van de maan door hoge sluierbewolking. Als het overdag zou zijn dan noemden de Drenten dat ‘slangenlicht’). Schaduwlicht: het hardste zonlicht dat er bestaat. Witlicht; het heldere licht voor onweersbuien. Smeerlicht: als de hemel egaal grijs is en er veel (mot)regen valt. regenlicht; licht dat regen voorspelt. En sterrenlicht, zoals je tegen de zon in kijkt en je honderden zonnetjes ziet glinsteren in het water van de Zuiderzee. Ik knijp mijn ogen er bijna voor dicht. Sterrenlicht; Licht van legenden.
Vasalis schreef ooit:
De bus rijdt als een kamer door de nacht de weg is recht, de dijk is eindeloos, links ligt de zee, getemd maar rusteloos, wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.
Je hebt taal nodig om het land te begrijpen, woorden om haar te beschrijven. En je hebt handen nodig om het te maken. Veel handen. Handen uit mouwen.
De huid van de dijk
De huid van de dijk
De huid van de dijk
De huid van de dijk
De huid van de dijk
Omdat ik met een crowdfundactie het geld bij elkaar had gekregen voor mijn boek ‘Heidense Hoogten’, iets wat me, door het ontoegankelijke karakter (grafheuvels in zwart-wit en niet eens scherp!), van te voren als bijna onmogelijke missie had geleken, trakteer ik mezelf op een wandeling. Een lange wandeling. Een wandeling over de Afsluitdijk. Dijk der Dijken. Symbool van het Nederlandse landschap. Symbool van de maakbaarheid van Nederland. Geen zorgen over links of rechts. Altijd uitzicht over water en iedere vijf minuten een ander grijsgekleurd of helder licht. Een ontspannen tripje. Ik heb de tijd.
Ik wil een ode aan de dijk maken. Drieluiken maken van de dijk en het uitzicht. Ieder half uur foto’s van het uitzicht. Foto’s van de plek waar ik ben. Een foto van het IJsselmeer links, een foto van de Waddenzee rechts, en een foto van de dijk recht voor me. De kaarsrechte lijn van de grote zeeënkliever. De blik naar het westen. Mijn statief zou elke keer dezelfde hoogte hebben. Alleen het formaat van de negatieven zou verschillen en daarmee de camera’s die ik wil gebruiken. 35mm voor het IJsselmeer en de Waddenzee, 120mm rolfilm voor de dijk der dijken zelf. Op die manier ontstaat een drieluik zoals de middeleeuwse triptieken. Een ode aan De Dijk, en daarmee aan alle Nederlanders die hem gebouwd hebben. Een ode aan Nederland.
Daarnaast wil ik een horizon van stappen maken. Een lijn van de huid van de dijk zelf. Een horizon van oppervlakken, van ondergronden waarover ik ga. Een aan elkaar geplakte reeks foto’s van mijn gang. Tweeëndertig kilometer, tweeëndertig foto’s
In 2002 begon mijn voettocht door Drenthe die mijn leven zou veranderen. Zonder tent en met een goed humeur liep ik van hunebed naar hunebed. Ik sliep waar ik me te ruste legde. In het bos, op de hei, onder hunebedden of bij aardige mensen die ik onderweg ontmoette. Het was een levensveranderende reis die me beeldend kunstenaar maakte. Ik maakte er een verslag van dat als fotoboek werd uitgegeven met als titel: Hunebedden.
Vandaag deel 1
‘Behalve die heuvels heeft men gevonden en kan men hier en daar nog zien, reusachtige blokken rood graniet, die op elkaar gestapeld zijn op een wijze die de bedoeling van een gedenksteen te kennen geeft, bij voorbeeld een altaar of een graftombe. Ze hebben echter geen enkel opschrift, en staan daar naakt en eenzaam als enorme donderstenen die midden in de woestijn zijn neergevallen.’ (Edmundo de Amicis 1873)
Het begon allemaal ver buiten de provinciegrenzen van Drenthe. Tijdens een speurtocht naar de versteende resten van de oervogel archaeopteryx in het Teylers museum in Haarlem, zag ik in een achterafzaaltje een ets van de schilder Waalko Jans Dingemans. Mijn opa heette ook Dingeman, maar dat was zijn voornaam en ik heb dat altijd erg bijzonder gevonden. De naam viel me dus op en toen pas de afbeelding. Een grote zwarte vlek waaruit een grillige eik omhoog stak. In de verte een klein vertikaal zwart vlekje, een schaapherder met een kudde witte vlekjes. ‘Hunebed bij Rolde’ stond er op het kaartje en ja het was een hunebed. Een prachtig dreigend hunebed waarbij je de zwaarte van het land en de leegte koud kon voelen. Een huivering van herkenning kroop langs mijn ruggengraat en het was alsof ik even in dat lege zwarte landschap stond. Nog nooit had ik zo’n sterke ervaring van herkenning gevoeld en nog nooit heb ik zo lang bij een ets in een zaaltje gezeten. Na twee uur kijken was mijn plan gevormd en kon ik gaan. De Duitse holle botjes van het Solnhofer vliegfossiel was ik op slag vergeten. Ik had een missie, het was een bijzonder plan.
Ik had al wel langer een zwak voor hunebedden. Het was altijd al aanwezig. Met een schetsboek in mijn rugzak en de hoop een groot kunstenaar te worden verzeilde ik steevast bij die kleine lapjes grond met haar stenen monumenten. Alsof er grote magneten in die stenen zaten. Steeds weer was ik verbaasd over de hoeveelheid kleur in die kleurloze steenmassa. Kleurloos en toch weer niet. Net als water, lucht of geluid. Dat zou ik nooit kunnen schilderen. Wat ik, toen ik begon met het tekenen van hunebedden niet wist, en nu wel, is waar die drukkende sfeer vandaan kwam. Ik las het in een oud geschrift van ene dominee Picardt uit 1660: ’t sijn al te samen begrafenissen van grouwsame, Barbarische en wrede Reusen, Huynen, Giganten, Kinderen Enakim, Enim, Nephilim, Rephaim, menschen van grouwelijcke Statuer, groote krachten, en beestelycke wreetheydt, die noch God, noch menschen gevreest hebben. (…) Bij deze oude Heijdensche Reusen-Begrafenissen en Steenhopen heeft het in oude tijden schrikkelyck gespoockt; en den Duivel heeft omtrent de selve (de hunebedden) Wonderlijck sijne personagie ghespeelt.’ Het is dus niet verwonderlijk dat de voetstappen van deze barbaren natrilden in mijn oren als ik op een rustig plekje de steenhopen probeerde te tekenen.
Een dominee Craandijk schreef over de hunebedden die hij tijdens zijn tochten in de 19e eeuw geregeld tegenkwam: ‘Te midden van de ongerepte natuur liggen hier en daar de overblijfselen van een menselijken arbeid, met het strenge landschap in volkomen overeenstemming, eenvoudig, kunsteloos, groots, geheimzinnig, als de grenzeloze vlakte zelve –reusachtig stenen, voor eeuwen en eeuwen opgestapeld boven het overschot van lang verdwenen geslachten. Bij de Drentse heide behoort het eenzame hunebed en bij het hunebed de heide. Bij het lezen van deze aanbevelingen raakte ik steeds meer overtuigd van de juistheid van mijn ongehoorde plan en raakte ik ook steeds meer vastberaden dit plan daadwerkelijk ten uitvoer te brengen.
Nog nagenietend van de aflevering Zomergasten met de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan, Is het volop komkommertijd bij Maarten Westmaas Fine Art Photography . Hoewel? Naast wat klussen in en om het huis en de gebruikelijke vakantie-activiteiten (zwemmen, pretpark, bbqen) sta ik toch regelmatig om 06.00 uur op om te werken aan mijn nieuwe winkel. ‘MAARTENWESTMAASGALERIE’. Een online winkel waar men mijn werk kan gaan kopen. Het is een hele klus, maar ik denk dat het gaat lukken. Een online en virtuele ruimte waar je door mijn werk kunt bladeren en het gevoel krijgt in een echte galerie te zijn. In mijn zoektocht op het internet naar andere online galerieën kwam ik er achter dat deze vooral gericht zijn op de fysieke galerie. Een webshop gekoppeld aan de fysieke winkel. En vaak ziet dat er niet uit. Aangezien ik geen ruimte heb voor een atelier of galerie aan huis (of elders), ben ik gedwongen om een winkel in de virtuele wereld te bouwen. En dan wil ik het ook wel meteen goed doen. Ik gebruik daarvoor mijnwebwinkel.nl en ben daar (los van de keuzemenu’s) heel tevreden over.
Om te ontspannen van het webwinkelierschap luister ik deze vakantie veel podcasts over ondernemen in de creatieve sector (Nigel Merik van Primefocuslab en Brainard Carey van Yourartmentor), neem ik af en toe een duik in het zwembad en lees ik boeken over het Nederlandse landschap en over kunstgeschiedenis. Een heel interessant boek dat ik op het moment lees is het boek Secret Knowledge: Rediscovering the Lost Techniques of the Old Masters. door David Hockney. Een boek waarin de beroemde schilder zijn theorie overtuigend uitlegt dat de meesters in de schilderkunst vanaf de 15e eeuw al optische instrumenten gebruiken om de werkelijkheid op een overtuigender manier op het doek te krijgen. Met vele voorbeelden maakt hij duidelijk dat schilders als Carravagio, Da Vinci, Frans Hals en ook Rembrandt lenzen gebruikten om hun meesterwerken te maken. Met name in portretten en stillevens. Als fotograaf vind ik dat een interessant gegeven en ik vraag me af of dat ook met de landschappen het geval was. En zo ben ik weer terug bij het Nederlandse landschap. En bij Zomergasten. Want ik ben al jaren op zoek naar de complete aflevering van Zomergasten met Adriaan Geuze. Presentator Wilfried de Jong interviewde deze Nederlandse landschapsarchitect en hij had zoveel zinnigs te zeggen over het Nederlandse landschap dat ik dit heel graag nog eens terug zou willen zien.
Je ziet in dit filmpje een fantastisch kunstwerk van Adriaan Geuze. Een collage van foto’s zoals David Hockney ze ook maakte en waarop mijn serie #dutchinstagramlandscapes ook weer op is gebaseerd.
JH Weissenbruch en Maarten Westmaas
#regen. Aquarel van Wouter Johannes van Troostwijk
#polder. Willem Roelofs, Koeien aan de waterkant bij het Gein, 1883, Dordrechts Museum, Dordrecht
David Hockney
David Hockney
Vroeger hadden we een videorecorder. Nu hebben we Netflix en Uitzending Gemist. Maar daar staat het Zomergastenprogramma niet op. Mijn vraag is of er mensen zijn die weten hoe ik de volledige uitzending van Zomergasten van zondag 16 augustus 2015 nog terug kan zien? Misschien Janine Abbring eens vragen?
Om te bekijken hoe mijn fotografie er in een echte galerie zou uitzien ben ik een tijdje bezig geweest in mijn Photoshop-doka. Want als ik mijn werk wil verkopen of expo’s wil maken in een museum dan wil ik graag weten hoe dat er uit komt te zien. Vandaar dat ik mijn project Heidense Hoogten heb laten exposeren in een virtuele galerie. En persoonlijk vind ik het er wel goed uitzien. Laat die musea maar komen!
De steengroeve was moordend heet en boze Turkse groeve arbeiders kwamen dreigend op ons af. Als in een film flitste mijn leven zich aan mijn geestesoog voorbij en ondertussen vroeg ik mij af of het vinden van een fossiele vis deze ellende wel waard was. Je moet je doelen hoog stellen, maar zó hoog? Met een verhoogde hartslag en onrustig hoofd flitste ik heen en weer op zoek naar vluchtwegen. Weg uit deze gele hel.
Hetzelfde gevoel bekruipt me af en toe bij mijn hele onderneming om professioneel kunstenaar te worden. Maar wat is dat dan ‘professioneel’. Heeft dat met de kwaliteit van je werk te maken of met inkomsten? vroeg iemand mij afgelopen week. Voor mij geldt dat beide. Professioneel werk maken en een inkomen verdienen.
‘Kan Ich hilfen?’ vroeg een gebruinde Turkse groeve arbeider die sprekend op Keith Richards leek. We legden hem in ons beste Duits uit dat we autopech hadden en dat we naar een garage moesten zien te komen. Hij knikte en liep weg. Even later kwam hij terug in een bulldozer en een ketting. Deze bonden we aan onze auto en zo slingerden we de gele groeve uit. Waar hij ons heen bracht wisten we niet.
Om professioneel kunstenaar te worden moet je een goed plan hebben. Daar ben ik deze week een stuk dichterbij gekomen omdat Anketrien Schilhorn van Veen van TerSprake (Kernachtig in Klantgerichtheid) me via Facebook een coachingssessie aanbood. Zo maar! Fantastisch! De hele middag sparren over missie, visie, doelen en ambities, maar ook praten over hoe dan, en met wie. Aan het einde van de middag was ik zeven flapovers rijker en zat mijn hoofd vol met nieuwe wegen, ideeën, richtingen en mogelijkheden. Door steeds specifieker te worden en dingen op te schrijven werden de dingen ‘echter’. Veel enger ook, want nu moet het, maar tegelijkertijd zo fantastisch stimulerend! Ik voelde me haast al een beetje ondernemer :-)
En zo stopten we voor een groot Duits landhuis met een dementerende bejaarde grootmoeder achter een hekje. Keith gebaarde ons hem te volgen en zo kwamen we bij dhr Opitsch. Een oudere heer met pet en blauwe overall. Hij bleek de eigenaar van de Langenaltheimer Haardt te zijn en zijn zoon was automonteur. Terwijl de zoon onze auto onder handen nam, liet Herr Opitsch ons zijn zolder zien. En wat we daar zagen ging ons verbeeldingsvermogen te boven. Een zolder vol fantastische fossielen. Van vissen, krabben, en insecten tot kleine dino’s en reptielen. Hij kocht ze van de groeve arbeiders en prepareerde ze. Ik had nog nooit zoiets bijzonders gezien. We bleven lang kijken, vragen en bewonderen totdat onze auto klaar was. Met een levenslange vrijbrief om in de Langeraltheimer Haardt naar fossielen te zoeken en een onwerkelijk gevoel voor wat ons was overkomen gingen we weg. We zwaaiden nog naar de dementerende scharrelende grootmoeder, Keith, de zoon en Herr Opitsch en beseften dat uit iets wat een onmogelijke situatie lijkt, iets prachtigs kan voortkomen. Een echte levensles.
En dat probeer ik me nu ook voor te houden in mijn zoektocht naar ‘Hoe word ik een professioneel kunstenaar?’ Uit onmogelijk lijkende en enge situaties kan iets moois voortkomen en er is maar één manier om daar achter te komen…
Het was in 2003 dat ik samen met vriend Rutger Hiemstra ‘de schilder’ op de bodem van de immens grote ‘Langenaltheimer Haardt’ steengroeve stond en onze auto niet meer wilde starten. We waren volkomen illegaal en vol bravoure de beroemde Duitse steengroeve ingereden tot op de bodem van de krater om daar op zoek te gaan naar 200 miljoen jaar oude fossiele vissen. Op een dag waren we zo maar begonnen met het verzamelen van fossielen met Harry Huisman van het natuurmuseum Groningen als onze leidsman. Nadat we fossiele schelpen, haaientanden, belemnieten en zelfs ammonieten hadden gevonden, vonden we dat het tijd was om fossiele vissen te gaan vinden. Ons einddoel was om dinosaurusbotten te vinden want we vonden altijd dat je je doelen hoog moest stellen. En daar stonden we dan op de bodem van een brandend hete steengroeve met een kapotte auto en met boos kijkende Turkse groeve-arbeiders die als zombies langzaam op ons af kwamen lopen.
Ik moest hier aan denken toen ik een ‘TED Radio Hour podcast’ hoorde met de titel: ‘Amateur Hour, ‘What does it take to survive, even thrive, when you’re a complete amateur?’ ‘Plunging or being plunged’…. Over hoe het is om in het diepe te duiken zonder enige voorkennis. Zonder kennis, zonder benul en zonder idee. Zoiets als het krijgen van een kind, het ontwerpen van een nucleaire reactor op 14 jarige leeftijd, of om een jaar lang volgens alle regels uit de bijbel te leven (luister die podcast, hij is erg grappig!). Dingen doen waar je geen vooropleiding in hebt gehad en waar je als autodidact je weg in moet vinden. Het zoeken naar fossielen, het starten van een eigen bedrijf, … het worden van een professioneel kunstenaar en het zien te verkopen van je werk.
De Langenaltheimerhaardt in het Altmühltal is een beroemde steengroeve omdat daar een van de eerste archeopteryxen is gevonden. De missing link tussen dinosaurus en vogels. Holle botjes en afdrukken van veren. Maar ook werden en worden hier de resten van vliegende dinosaurussen, vissen, reptielen en insecten in grote aantallen gevonden. Een perfecte plek dus om je doelen hoog te stellen. We gingen voor de zevende archeopteryx, maar zouden wel tevreden zijn met fossiele vissen. En dat lukte. We vonden de meest fantastische fossiele vissen en zelfs een fossiel kevertje. We konden gaan denken over dinosaurusbot…Want je moest je doelen hoog stellen tenslotte.
Niets weet ik over de manier waarop ik als kunstenaar/fotograaf geld zou kunnen verdienen. Het is een onzekere en angstige weg. Als een complete amateur ben ik in het diepe gesprongen en hoop mijn ultieme hoog gestelde doel te bereiken: Geld verdienen met mijn kunst. En nu maak ik me een beetje zorgen of dit wel gaat lukken want in dezelfde TEDtalk werd er psychologisch onderzoek aangehaald waaruit bleek dat mensen die hun doel aan andere mensen vertelden minder geneigd waren dit doel ook daadwerkelijk te behalen dan de mensen die hun doelen voor zich hielden. Help!
Ok! Als je dan toch professioneel kunstenaar wilt worden hoort daar een ‘artist statement’ bij. Een stukje tekst dat gaat over hoe jij de wereld ziet. Over waarom je de kunst maakt die je maakt. Los van alle ondernemersperikelen van een archief, een marketingplan, een webwinkel in de maak en de productie van werk, is het belangrijk na te denken over waarom je de dingen doet die je doet. Veel heb ik geleerd van Simon Sinek en zijn ‘golden circle’. Zie zijn TEDtalk op Youtube. Vandaag heb ik een stukje geschreven over waarom ik doe wat ik doe. Dit is het:
‘Ik heb mijn kinderen in het landschap van hun jeugd gezet.” Dit schreef ik, niet zo lang geleden als een vertrekpunt voor mijn werk. De wereld draait, dat is een houvast. De zon komt op en beschijnt het land. Het Nederlandse landschap. Dat is het. Daar moeten we het mee doen. Maar we kunnen leren van onze voorgangers. Kijken naar de luchten, het water en het land.
Heb je ook wel eens het gevoel dat het landschap zo snel verandert? Net zo snel als jezelf wanneer je naar oude foto’s kijkt waar je lachend op staat? Of als je denkt aan de plek waar je geboren bent? Alles verandert? Is het landschapspijn? Is het meer? Mijn werk gaat over de schoonheid van het nu. Het zien. Ik doorkruis het Nederlandse landschap te voet en fotografeer het zoals je het nog niet eerder gezien hebt. Ga met me mee. Kijk er naar. Dat maakt ons gelijken, partners, collega’s, minnaars. Verbonden door de horizon. ‘God schiep de wereld, maar de Nederlanders maakten hun eigen land’. Wij zijn allemaal landschapskunstenaars.
Als een detective speur ik naar sporen in dat landschap. Stille getuigen van een vervlogen werkelijkheid waarvan ik het verhaal voel vibreren in mijn ziel. Moet ik de wereld veranderen? Nee. Daar heeft zij mij niet bij nodig. Ik kijk, zoek, registreer, verzin en verwonder me. Een missie? Nee. Ik wil kijken tot mijn ogen op zijn.
Ontdekken wat er verborgen is. Horen, voelen, zien en ruiken hoe ons landschap zich ontwikkelt als een kind dat nooit volwassen wordt. Zoals de onvoltooide series in mijn hoofd: Ik maak series en verbind. Hoor aan, wat me interesseert, lees waarover ik meer wil weten, zie wat me opvalt en voel wat me raakt. Mijn werk is het landschap. Het Nederlandse landschap.
Wat ik maak? Landschapskunst over geesten van het Nederlandse landschap. Ik dreg verborgen verhalen van dit landschap op uit een modderige warboel van golven, klei en herinneringen. Boetseer series over het Nederlandse landschap.
Laat me je meenemen en onderdompelen in dat rare kikkerlandje onder de zeespiegel. Laat me je het Nederlandse landschap ontdekken zoals je het nog nooit hebt gezien. Laat me je de verhalen van het landschap vertellen. Laten we verhalen maken. ‘Creating the Dutch landscape.’
Sinds het succes van Heidense Hoogten op de Amsterdamse kunstbeurzen, een uitnodigingen van het Apeldoornse CODA, gesprekken met het Drents Museum, de vele ontmoetingen die ik heb met mensen en een uitnodiging voor een groepsexpositie, ben ik me de laatste maanden aan het afvragen of ik niet professioneel kunstenaar zou kunnen worden. Een echte kunstenaar. Zo eentje die ook iets verdient met zijn werk.
Een inkomen uit kunst? Er zijn mensen die dat doen: kunst en geld verdienen. Mijn goede vriend Rutger Hiemstra die is schilder. Hij heeft kunstacademie gedaan en leeft van zijn schilderijen. Maar met fotografie? Een kunstvorm die volgens mij op de laagste trede staat van de kunstladder. Een kunstvorm waarvan heel veel mensen vinden dat het geen kunst is.
En dan zijn er nog de mensen die zeggen; dat lukt je nooit!
Maar moet ik het dan niet doen? Moet ik mijn passie voor fotografie en het Nederlandse landschap laten varen. Of als hobby uitoefenen? Gewoon gestaag doorgaan naast mijn baan als fysiotherapeut zoals ik de afgelopen acht jaar heb gedaan waarin ik vier boeken heb gemaakt en geen enkele cent verdient heb.
Ik denk van niet. Ik voel dat het tijd is voor een volgende stap in mijn kunstcarriere. Ik wil professioneel kunstenaar worden. Een inkomen verdienen uit mijn werk dat waarde heeft. Een boterham(metje) met dat wat ik het allerliefste doe: verhalen zoeken in en over het Nederlandse landschap. Maar bovenal: tijd kopen. Tijd voor de honderd projecten die ik nog graag zou willen doen.
Het komende jaar ga ik me richten op professionalisering van mijn kunstenaarschap. Een ondernemingsplan schrijven, een galerie openen (online), netwerken, mijn complete archief catalogiseren, marketing. De hele rambam. Leuk? Fantastisch!!!. Ik heb geen idee of het me gaat lukken, maar ik weet wel dat ik het ga doen. En jij kunt me volgen op deze reis. Iedere twee weken schrijf ik een blogbericht over hoe het me vergaat op mijn weg naar professioneel kunstenaar. Alle successen en afwijzingen. Alle stappen die ik zet. Vind je het leuk dan gaan we op reis…
En mocht je nu al tips hebben over hoe ik verder kan gaan als professioneel kunstenaar, dan hou ik me aanbevolen. Ik kan namelijk alle hulp gebruiken. Leestips voor boeken, business-coaches, fotolabs, collega’s die een vergelijkbaar pad hebben doorlopen, sites waar info te vinden is. Alles wat mij kan helpen om professioneel kunstenaar te worden grijp ik met beide handen aan.
Een van de eerste dingen die ik wil gaan doen is een button onder mijn blogs zetten om mensen te verleiden zich op te geven voor mijn nieuwsbrieven. Maar eens uitzoeken hoe dat werkt.
Ik vraag me af of ik nog aan fotograferen toe kom. Maar ik heb er zin in!!
Nadat op 8 mei duidelijk was geworden dat ik de volledig crowdfund voor Heidense Hoogten gehaald had (101%!). Brak direct een drukke tijd. Vooral omdat we het boek wilden presenteren op de KunstRai in Amsterdam en we daarvoor precies anderhalve week de tijd hadden Van het controleren van de laatste drukproeven tot het daadwerkelijk drukken van het boek.
Het boek is werkelijk prachtig geworden en nog mooier dan ik zelf gedacht had. Ik ben echt een heel dankbaar mens. Het is een zwaar, dik en een echt kunstboek geworden. Op de KunstRai had uitgever Pascal van Spijk een heel mooi stukje wand met mijn werk gemaakt, met het boek, drie prints en twee gietharsobjecten. Echt heel mooi. Ik heb er gesproken met donateurs en heel veel boeken gesigneerd. Een mooie ervaring, ook omdat er zoveel mensen kwamen die mij niet kennen, maar wie het werk aanspreekt. Mensen die via Voordekunst met mij werk in aanraking zijn gekomen. Zo groeit mijn publiek en dat is ook weer leuk!
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Overzicht van mijn werk op de KunstRai
Het afhandelen van de tegenprestaties is in volle gang. Inmiddels zijn alle stenen met naam gedeponeerd in het Drentse landschap. De boeken worden in de komende twee a drie weken geleverd, net als de archival pigment prints. De komende week verwacht ik ook te horen of het Drents museum een expositie wil maken van het werk. Iets wat me natuurlijk fantastisch zou lijken. Fingers crossed dan maar in goed Nederlands! Het zijn spannende, maar superleuke tijden!
Wilde even laten weten dat we 61% voor de crowdfundingplatform voor Heidense Hoogten hebben. Dat schiet dus aardig op. Voordekunst.nl heeft de toegezegde donaties van de verschillende instanties bijgeschreven. Deze week kom ik nog in een artikel in een regionale krant en vanaf vrijdag ga ik een Facebookveiling houden van kunstwerken van mijn hand.
Het wordt een dagelijkse veiling van twee werken waarvoor mensen twee dagen kunnen bieden. Het is leuk en divers werk van een houtsnede van een hunebed tot een ingelijste foto van het werk van HH. Check deze link voor het persbericht:
Okay! Soms heb je tussen al je crowdfundactiviteiten (voor Heidense Hoogten check deze link) nog een beetje tijd over. (Komt ook omdat ik meestal middernachts naar bed ga en om 06.00 uur weer op sta). Dan ga je je ideeën in de praktijk brengen en voor je het weet is een nieuwe serie geboren.
#bomen III Vincent van Gogh, Herfstlandschap, 1885 Kröller-Müller Museum, Otterlo
Detail. #bomen III Vincent van Gogh, Herfstlandschap, 1885 Kröller-Müller Museum, Otterlo
#sneeuwpret I Hendrick Avercamp, Winterlandschap met schaatsers, ca. 1608 Rijksmuseum, Amsterdam
Detail. #sneeuwpret I Hendrick Avercamp, Winterlandschap met schaatsers, ca. 1608 Rijksmuseum, Amsterdam
Het idee is dat ik het verleden verbind met het heden. Mijn onderzoek naar de geschiedenis van de verbeelding van het Nederlandse landschap naar het hedendaagse landschap in Instagram foto’s van duizenden fotografen. Het gaat over pixels, schilderkunst en het landschap. Het is een serie geworden over het Nederlandse landschap, het allesverslindende thema van mijn werk. Ik zou de foto’s het liefst op 2 meter willen afdrukken. Qua resolutie kan dat. Misschien een nieuwe crowdfundingplatform starten? :-)
#rivier. Salomon van Ruysdael, Zeilboten op het Wijkermeer, 1648 Gemäldegalerie, Berlijn
Detail. #rivier. Salomon van Ruysdael, Zeilboten op het Wijkermeer, 1648 Gemäldegalerie, Berlijn
#polder Willem Roelofs, Koeien aan de waterkant bij het Gein, 1883, Dordrechts Museum, Dordrecht
Detail. #polder Willem Roelofs, Koeien aan de waterkant bij het Gein, 1883, Dordrechts Museum, Dordrecht
#scheveningen. Jan Hendrik Weissenbruch, Schelpenkar Gemeentemuseum Den Haag
Detail. #scheveningen. Jan Hendrik Weissenbruch, Schelpenkar Gemeentemuseum Den Haag
#schaap. Anton Mauve, Kudde schapen met herder in de sneeuw, 1887 Gemeentemuseum, Den Haag
Detail. #schaap. Anton Mauve, Kudde schapen met herder in de sneeuw, 1887 Gemeentemuseum, Den Haag
#groningen III. Johan Dijkstra, Kerkje te Oostum, 1922, Collectie Groninger Museum (In bruikleen van “Stichting De Ploeg”
Detail. #groningen III. Johan Dijkstra, Kerkje te Oostum, 1922, Collectie Groninger Museum (In bruikleen van “Stichting De Ploeg”
De afbeeldingen van de originele schilderijen bestaan nu uit pixels van tussen de 10.000 en 20.000 Instagram foto’s met een bepaalde #zoekterm. Zoals #sneeuw bij het eerste schilderij van Hendrik Avercamp uit 1608. De huidige sneeuwpret verbeeld op Instagram verbonden met de 17e eeuwse sneeuwpret. Dat is het idee.
Vorige week woensdag is mijn crowdfundcampagne voor mijn nieuwste boek Heidense Hoogten van start gegaan en we zitten nu op 21%. We hebben het geld nodig voor de drukkosten van het boek en ik hoop toch zo dat we het gaan halen! Ik vind het superspannend en ik doe niets anders dan campagne voeren. Op de volgende link kom je op mijn projectpagina op Voordekunst.nl
De afgelopen weken ben ik heel druk bezig geweest met de voorbereidingen voor mijn crowdfund-actie voor mijn nieuwe boek Heidense Hoogten. Op VoordeKunst.nl gaat mijn actie deze week online. Bij voorbaat bied ik alvast mijn verontschuldigingen aan aan iedereen die zat wordt van al mijn berichtjes over Drentse grafheuvels en mijn gebedel om donaties. Sorry! Sorry! Sorry! Ik hoop dat het mij gaat lukken het benodigde bedrag €6750,-) bij elkaar te krijgen. Als het lukt verschijnt dan in mei mijn eerste kunstboek. Fingers Crossed!
Vandaag in de voorbereiding: één van de tegenprestaties: ‘Een Drentse zwerfkei met je eigen naam er op, ergens in het Drentse landschap geplaatst’. Meer informatie volgt op de voordekunst-pagina en op Facebook.
Wordt vervolgd…
Vandaag was de laatste vrije dag voordat straks het campagnegeweld echt gaat losbarsten. Verkiezingen? Nee echt belangrijke zaken: Kunst! Ik zit middenin de voorbereidingen voor de crowdfund–actie voor Heidense Hoogten op voordekunst.nl. Het wordt een actie om mijn boek over de grafheuvels van Drenthe en de geesten van het Drentse landschap te kunnen maken. En dat betekent persberichten schrijven, het netwerk en alle contacten op orde hebben, communicatieplan maken, projectpagina vullen, overleggen met uitgever en vormgever, tegenprestaties maken en beschrijven en al die andere klussen die bij een succesvolle crowdfunding horen.
Maar vandaag dus even niet.
Winters ven in Drenthe
Winters ven in Drenthe
Winters ven in Drenthe
Winters ven in Drenthe
Winters landschap in Drenthe
Het was druilerig, miezerig en motregenend weer. Perfect om er even op uit te trekken voor een lange wandeling. Vijftien kilometer langs akkers, vennen, heide en …. grafheuvels. Ik kon het niet laten er een paar foto’s van te maken. Dus toch maar weer Heidense Hoogten. Binnenkort op Voordekunst.nl.
